Biz bülbül-i muhrik-demi gülzâr-ı firâkız
Âteş kesilür geçse sabâ gülşenimizden. Sultan II. Selim (Sarı Selim)

Ey Muhibbî, âşık oldur, derd-i yârı hoş göre
Dertten kurtulmasın kim, derdine dermân arar. Kânûnî Sultan Süleyman

Şîrler pençe-i kahrımdan olurken lerzân
Beni bir gözleri âhûya zebûn etti felek. Yavuz Sultan Selim

Milletimde ihtilâf ü tefrika endîşesi
Kûşe-i kabrimde hattâ bîkarar eyler beni
İttihâdken savlet-i a’dâyı def’e çâremiz,
İttihâd etmezse millet dağ-dâr eyler beni. Yavuz Sultan Selim

Külahın sat da harceyle, müdâhin olma bir ferde.
Cihanda kelle sağolsun, külâh eksik değil merde. Necîb (Sultan III. Ahmed)

Ekmiyen biçmedi bu mezrada velhâsıl
Kime lâzımsa ekmek, ona lâzım ekmek! Necîb (Sultan III. Ahmed)

Cevr-i dilber, ta’n-ı düşmen, sûz-i firkat, za’f-ı dil
Dürlü dürlü derd için halketmiş Allah’ım beni. Fatih Sultan Mehmed
Sanma şâhım / herkesi sen / sâdıkâne / yâr olur
Herkesi sen / dost mu sandın / belki ol / ağyâr olur
Sâdıkâne / belki ol / âlemde bir / serdâr olur
Yâr olur / ağyâr olur / serdâr olur/ dildâr olur. Yavuz Sultan Selim

Bozulubdur bu cihan sanma ki bizde düzele
Devlet-i çerh dönüverdi kamû mübtezele
Şimdi ebvâb-ı saâdetde gezer hazele
İşimiz kaldı hemân merhamet-i Lemyezel’e. Sultan III. Mustafa

Bizimle saltanat lafın edermiş ol Karamânî
Hüdâ fırsat verir ise kara yere koram ânı. Fatih Sultan Mehmed
Nâsiyemde kâtib-i kudret ne yazdı bilmedüm
Âh kim bu gülşen-i âlemde hergîz gülmedüm. Şehzâde Mustafa (1553)

Niyyetim hidmet idi saltanât u devletime
Çalışur hâsid-i bedhâh, aceb nekbetime? II. Osman

Sen pister-i gülde yatasun şevk ile handân
Ben kül döşenem külhân-ı mihnette sebeb ne? Cem Sultan (Ağabeyi II. Bayezid’e)

Çün rûz-ı ezel kısmet olunmuş bize devlet
Takdîre rızâ vermeyesün böyle sebeb ne?
Hâccü’l-Haremeynüm diyüben da’vi kılursun
Bu saltanât-ı dünyevîye bunca taleb ne? II. Bayezid (Kardeşi Cem Sultan’a)

Yürü var ey Bayezid sen süregör devrânını
Saltanat bâkî kalır derlerse ol yalandır. Cem Sultan
Geçme nâmerd köprüsünden ko aparsun su seni
Yatma tilki gölgesinde, ko yesün aslan seni. Yavuz Sultan Selim (Ridâniye Seferi'nde)


alıntı