ep ey bir zaman oldu gittim döndüm ama aynı mekana kurulmadım
zaman zaman dilim kendimi soktu yılan misali kendi zehrimde boğuldum
babama bir tanecik oğuldum anama umuttum ben kendimi varlık yokluğunda unuttum
kim sevdi beni? onuda unuttum eskileri hatırladıkca yenilere kapalı bir kutu oldum

modum yüksek belki enerjimde çevreme pozitif etki gülüşüm kendime tepki
sen neyi bileceksin'ki? gülüş altında bir burukluk gizemli sır yatılı' düşüncelerim temkinli
belkili düşüncelerim iyimser yan etkileri burukluk fiziki görüntüde yansıttığım mutluluk
ben hep gülerken demişimdir gülüyoruz ama mutsuzluğun tarifide güzeldi onu unuttuk

virgül nokta kullanmadım hiç esnek kalemi kasnağa bağlar gibi hissettiriyor
kalemin özgürlüğü okuyanlara nasıl anlarsa anlasın kendinden birşey bulsun dedittiriyor
ne kanla doldurdum mürekkebimi nede göz yaşıyla bu mürekkep sığı suların sakinliği gibi sade duygularla
yazılanın yazandan farkı yoktur lügatımda bunu anlayacak ne insan var yanımda nede melek nede bir canlı

sade yaşantı isterken düştüm curcunası olan renkli dünyaya
sevdik sevildikde yinede bir boşluk kaldı sol yanımın bir iki odasında
aslında ben varya çoğul kişilere sevgiyi pay etmeyi seviyorum iç dünyamda
bunu yanlış anlayanların kendileri değil akıl veren yoldaşları sapık kafada

onu dinle bunu dinle şuna sor ona sor çekiştir sonra ol bilge
direk şahısa sormak varken neden aracılarla şeytan hep yapar hile?
zayıflığını neden gizlemiyorsun madem sanıyorsun kendini akıllı
zavallılıkta bir bedenin kılıfı gibidir uyma kal mahcup zavallı
en azından ne olduğunu biliriz cenaze namazını kılarken
ağız dolusu birşeyler konuşan küçük çocuklar senden daha akıllıyken
sorma bana şu hakkında ne düşünüyorsun diye bütün yaptıklarının farkındayken