Acılarımı çarpıp birbirine
soğuk iklimlere bölüyorum
senden kalan dağınıklığımı toplayıp
sessiz rakamlarda kullanıyorum
uzayıp gidiyor sensizlik sayılarım
takvimlerimde öylesine umarsız
üstünü çizdiğim günlerime
her gün biraz daha hasret ekleniyor
senli cümleler devriklesiyor
sensiz senelerin altında
her gün biraz daha eziliyorum
sinsi depremlerde sarsılırken
kimsesizliğimin
enkazında kalıyor düşüncelerim
yalnızlığın uykusuna dalan
gözlerimin k’arası
ıslak kirpiklerimin ardına gizlenir
dudaklarımda devrimleşirken
sana dair sözlerim
tırnak arasına şıkışır öylece
içimin bataklığına gömülür
terk eder varlığımı
düşündükce
bir anda imkansızlaşır düşler
kurtaramam
aklımın denizlerinde
dibe batan sen gemisini
vurgun yer yaşamak!
en ağır siyahından
suskunluğa örtünür yüreğim
kırılır kanadı cümlelerin
birer birer...
Meltem Kınıç
Resimleme : Gülfem