Güz sancısı
 

zaman ki,
uykulu bir gökyüzü şimdi
duyumsadığım toprak kokusuyla
yama tutmuyor ömrümün hırkası

susta/lar / saz ile söz cümbüşü
yırtılmış orta yerinden örtüsü
bitti yaz saltanâtı
terk etmede, gözlerimin geçkin kıyısını

yaklaşan kışın gölgesinde
kapılar kapalı, pencereler demirli
hangi rota döndürebilir ki beni geriye!

hükmedilemeyen zamanın
peydahlanan hüzün sancıları, artmakta git gide…
kim çözebilir içimdeki sessizliğin dilini
kör yordamla
aynı yanlış yolu sürmedeyim yine
kül dönüşür mü yeniden kora ?
bulunmaz kayıp / gençlik mülkiyeti

taze bir yaşama çiçeklenemesen de
dinleme geceyi / demleme
elbet susacaktır durup bir yerde
tembihleri beyhude!

ellerimde duruyor halâ
yedi renkten olmaz hayâlim
çöl gecelerime yeşertemediğim vaha
hayat büyütemiyormuş küçüleni bir daha

batıyor dikenleri bozkırın
aşınmış yüzümde, ağmayan aydınlık
su kendi akışında artık
gün yüzlü mevsimler ırak
sona bırakılmış her şey
kışa karşı koymayı beceremiyorum, karıncalar gibi

beyaz renkte, küçük bir göçmen bavulu
kapı ağzında / çıkıp gitmek için
bir buse beklemede dudağa /ağulu

kayada bitmeyecek bir mor çiçek
ayaklarım yürümez ileriye
tersine gitmekte dünya

görünmeyen aynasında
hüzzam inlemede
kaburgası kırık zaman
makber söylüyor sahnede, yorgun oyuncu
patlayan korkunun ortasında
donuklaşan bakışı

tek bir yolcu var gidişe, bu garda
ve birkaç el, yolculamaya
can kuşu, eksik kalana çırpınmakta durmadan...