Penia.
1Beğeniler
Wolfenstein: The New Order İncelemesi
Wolfenstein: The New Order İncelemesi
Wolfenstein, şüphesiz ki oyun dünyasındaki en eski isimlerden birisi ve birçok yapıma da ilham kaynağı olan seri. 1992 yılında eski id Software ekibi tarafından üretilen Wolfenstein 3D, her ne kadar kendisinden önce birtakım örnekler olsa da, "ilk FPS" oyunu olarak tanımlandı veya türü yükselişe geçiren oyun olarak bilindi. Özellikle bahsettiğim ilk oyun ve ardından gelen Return to Castle: Wolfenstein oyunu sektöre adını altın harflerle yazdırdı. Multiplayer ek paketi Enemy Territory de hâlâ dolu sunuculara sahip desem sanırım daha iyi anlarsınız. Şimdi ise Wolfenstein serisi, müttefik kuvvetler ajanı BJ Blazkowicz bir kez daha karşımıza çıkıyor. BJ'in saçma ismini bir yana koyarsak, oyunun kendisi ve senaryosu hiç de öyle değil.
Alman Nazi'lerin İkinci Dünya Savaşı'nı kazandığı kurgusal bir dünyada geçen oyunda, hâliyle her şey de değişmiş oluyor. Oyuna başladığımda benim ilgimi en çok çeken şey de merak uyandıran hikâyesi oldu. Her ne kadar giriş sahnesi sıradan bir İkinci Dünya Savaşı konulu FPS izlenimi bıraksa da, bir süre sonra sizi kendine bağlıyor ve senaryonun ilerleyişine, karakterlere takılıp gidiyorsunuz. Campaign kısmı zorluğa ve sizin tarzınıza-yeteneklerinize bağlı olarak yaklaşık 10-15 saat arası sürüyor ve tempo kusursuz bir şekilde, tek saniye bile düşmüyor. Cidden de The New Order'da donuk, sıkıcı bir an bulunmuyor ve her dakika karşınızda yeni Nazi akınları oluyor.
Sonuçta hikâye ve diğerleri bir yana, "vuruş hissi" diğer yanadır FPS oyunlarında. İçinizi rahat tutun derim çünkü Wolfenstein bu konuda harika iş çıkarmış. Aslında daha kötüsünü de beklemiyordum, bunun sebebi ise yapımcı firmanın tecrübeli elemanlardan oluşmasıydı. Üretici Machinegames, Darkness ve Riddick oyunlarına imza atan Starbreeze Studios'un "anahtar" çalışanlarından oluştuğu için, eski başarılarını aynı şekilde devam ettirmişler diyebilirim. Silahlarla düşmanları parçalamakla kalmıyor ve “gore” seviyesine adeta tavan yaptırıyoruz. Eminim bu "sanal şiddet" her FPS oyuncusunun hoşuna gidecektir. Ayrıca 2007'de çıkan Wolfenstein'de yer alan “upgrade” sistemi, The New Order'da da devam ediyor ve silahlarımızı geliştirebiliyoruz. Toplamda 10 ateşli silah, 1 bıçak ve 2 patlayıcı bulunuyor ve bu rakam her ne kadar pek tatmin edici değil gibi gözükse de, çift namlulu pompalı tüfek bütün fikrinizi değiştirecektir diyorum.
The New Order'daki “perk” sistemi de başarıyla tasarlanmış. Tecrübe puanı kazanmak yerine, sistem çeşitli mücadeleler üzerine şekillendirilmiş. Örneğin, çift silah kullanırken 10 düşmanı öldürünce, çift silah kullanırken daha hızlı şarjör değiştirme özelliği kazanıyorsunuz. Oyun sürdükçe de, bu şekilde ödüllendiriliyorsunuz. Ayrıca her ne kadar gizlilik gerektiren oyunları pek sevmesem ve tercih etmesem de, Wolfenstein'de defalarca düşmana arkadan yaklaşıp aşağı indirdim çünkü gizlilik mekanikleri oldukça tatmin edici olmuş. Tabii ki düşmanları sessizce öldürünce destek kuvvet çağıramamalarının da bunda payı var!
Ayrıca bilindiği gibi, Wolfenstein oyunlarında tam 22 senedir değişmeyen bir kural var: etraftaki toplanabilir nesneler. The New Order'da da karşımıza bolca altından yapılmış biblo ve süs eşyaları karşımıza çıkıyor. Ayrıca çözünce farklı modlar açmaya yarayan “Enigma” kodları da bulunuyor. Ayrıca Bioshock Infinite'de olduğu gibi, bu oyunda da etrafta bolca ses kayıtları yer alıyor. Tüm bunları bir araya getirdiğimizde de diyebilirim ki, Machinegames inanılır bir dünya yaratmakta harika iş çıkarmış.
Oyunun eksileri de yok değil tabii ki. Örneğin, yeni başlayanlar için “boss” dövüşleri epey zor ve bıktırıcı hâle gelebiliyor. The New Order'da en çok öldüğüm kısımlar burası oldu zaten ve gerçekten de kısa sürede işinizi bitirebiliyorlar. Buna rağmen birkaç denemeden sonra ne yapmanız gerektiğini çözüyorsunuz ve daha akıllı hareket ediyorsunuz. The New Order'ın sonu ise biraz hayal kırıklığıydı çünkü daha çarpıcı bir bitiş sahnesi yapabilirlerdi. Açıkçası bana RAGE vakasını hatırlattı ve oynayın görün diyorum. Çoklu oyuncu modlarının bulunmaması da beni üzen bir diğer faktör oldu çünkü geliştirilmiş pompalı tüfeğimle hızlı bir deathmatch yapmak epey eğlenceli olurdu diye düşünüyorum.
Wolfenstein: The New Order, görsel olarak da kusursuz olmasa da iyi iş çıkarıyor. id Tech 5 gibi, bir kısım tarafından çokça eleştirilse de, benim oldukça beğendiğim bir grafik motoruyla hazırlanan oyun özellikle modellemelerde çok başarılı. Kaplamalar yakından baktığımızda biraz "eski" dursa da, sırıttıklarını söyleyemem. Ayrıca müzik seçimi de hoş ve nostaljik olmuş.
Sözü çok uzatmazsak, elimizde fantastik bir oyun var ve şahsım adıma konuşmam gerekirse, Bioshock: Infinite'den beri oynadığım en iyi hikâye anlatımına sahip yapım diyebilirim. “Craft” seçenekleri olsun, ilgi uyandıran senaryosu olsun, durmak bilmeyen aksiyonu olsun The New Order oynamaya değer bir yapım.
Wolfenstein, şüphesiz ki oyun dünyasındaki en eski isimlerden birisi ve birçok yapıma da ilham kaynağı olan seri. 1992 yılında eski id Software ekibi tarafından üretilen Wolfenstein 3D, her ne kadar kendisinden önce birtakım örnekler olsa da, "ilk FPS" oyunu olarak tanımlandı veya türü yükselişe geçiren oyun olarak bilindi. Özellikle bahsettiğim ilk oyun ve ardından gelen Return to Castle: Wolfenstein oyunu sektöre adını altın harflerle yazdırdı. Multiplayer ek paketi Enemy Territory de hâlâ dolu sunuculara sahip desem sanırım daha iyi anlarsınız. Şimdi ise Wolfenstein serisi, müttefik kuvvetler ajanı BJ Blazkowicz bir kez daha karşımıza çıkıyor. BJ'in saçma ismini bir yana koyarsak, oyunun kendisi ve senaryosu hiç de öyle değil.
Alman Nazi'lerin İkinci Dünya Savaşı'nı kazandığı kurgusal bir dünyada geçen oyunda, hâliyle her şey de değişmiş oluyor. Oyuna başladığımda benim ilgimi en çok çeken şey de merak uyandıran hikâyesi oldu. Her ne kadar giriş sahnesi sıradan bir İkinci Dünya Savaşı konulu FPS izlenimi bıraksa da, bir süre sonra sizi kendine bağlıyor ve senaryonun ilerleyişine, karakterlere takılıp gidiyorsunuz. Campaign kısmı zorluğa ve sizin tarzınıza-yeteneklerinize bağlı olarak yaklaşık 10-15 saat arası sürüyor ve tempo kusursuz bir şekilde, tek saniye bile düşmüyor. Cidden de The New Order'da donuk, sıkıcı bir an bulunmuyor ve her dakika karşınızda yeni Nazi akınları oluyor.
Sonuçta hikâye ve diğerleri bir yana, "vuruş hissi" diğer yanadır FPS oyunlarında. İçinizi rahat tutun derim çünkü Wolfenstein bu konuda harika iş çıkarmış. Aslında daha kötüsünü de beklemiyordum, bunun sebebi ise yapımcı firmanın tecrübeli elemanlardan oluşmasıydı. Üretici Machinegames, Darkness ve Riddick oyunlarına imza atan Starbreeze Studios'un "anahtar" çalışanlarından oluştuğu için, eski başarılarını aynı şekilde devam ettirmişler diyebilirim. Silahlarla düşmanları parçalamakla kalmıyor ve “gore” seviyesine adeta tavan yaptırıyoruz. Eminim bu "sanal şiddet" her FPS oyuncusunun hoşuna gidecektir. Ayrıca 2007'de çıkan Wolfenstein'de yer alan “upgrade” sistemi, The New Order'da da devam ediyor ve silahlarımızı geliştirebiliyoruz. Toplamda 10 ateşli silah, 1 bıçak ve 2 patlayıcı bulunuyor ve bu rakam her ne kadar pek tatmin edici değil gibi gözükse de, çift namlulu pompalı tüfek bütün fikrinizi değiştirecektir diyorum.
The New Order'daki “perk” sistemi de başarıyla tasarlanmış. Tecrübe puanı kazanmak yerine, sistem çeşitli mücadeleler üzerine şekillendirilmiş. Örneğin, çift silah kullanırken 10 düşmanı öldürünce, çift silah kullanırken daha hızlı şarjör değiştirme özelliği kazanıyorsunuz. Oyun sürdükçe de, bu şekilde ödüllendiriliyorsunuz. Ayrıca her ne kadar gizlilik gerektiren oyunları pek sevmesem ve tercih etmesem de, Wolfenstein'de defalarca düşmana arkadan yaklaşıp aşağı indirdim çünkü gizlilik mekanikleri oldukça tatmin edici olmuş. Tabii ki düşmanları sessizce öldürünce destek kuvvet çağıramamalarının da bunda payı var!
Ayrıca bilindiği gibi, Wolfenstein oyunlarında tam 22 senedir değişmeyen bir kural var: etraftaki toplanabilir nesneler. The New Order'da da karşımıza bolca altından yapılmış biblo ve süs eşyaları karşımıza çıkıyor. Ayrıca çözünce farklı modlar açmaya yarayan “Enigma” kodları da bulunuyor. Ayrıca Bioshock Infinite'de olduğu gibi, bu oyunda da etrafta bolca ses kayıtları yer alıyor. Tüm bunları bir araya getirdiğimizde de diyebilirim ki, Machinegames inanılır bir dünya yaratmakta harika iş çıkarmış.
Oyunun eksileri de yok değil tabii ki. Örneğin, yeni başlayanlar için “boss” dövüşleri epey zor ve bıktırıcı hâle gelebiliyor. The New Order'da en çok öldüğüm kısımlar burası oldu zaten ve gerçekten de kısa sürede işinizi bitirebiliyorlar. Buna rağmen birkaç denemeden sonra ne yapmanız gerektiğini çözüyorsunuz ve daha akıllı hareket ediyorsunuz. The New Order'ın sonu ise biraz hayal kırıklığıydı çünkü daha çarpıcı bir bitiş sahnesi yapabilirlerdi. Açıkçası bana RAGE vakasını hatırlattı ve oynayın görün diyorum. Çoklu oyuncu modlarının bulunmaması da beni üzen bir diğer faktör oldu çünkü geliştirilmiş pompalı tüfeğimle hızlı bir deathmatch yapmak epey eğlenceli olurdu diye düşünüyorum.
Wolfenstein: The New Order, görsel olarak da kusursuz olmasa da iyi iş çıkarıyor. id Tech 5 gibi, bir kısım tarafından çokça eleştirilse de, benim oldukça beğendiğim bir grafik motoruyla hazırlanan oyun özellikle modellemelerde çok başarılı. Kaplamalar yakından baktığımızda biraz "eski" dursa da, sırıttıklarını söyleyemem. Ayrıca müzik seçimi de hoş ve nostaljik olmuş.
Sözü çok uzatmazsak, elimizde fantastik bir oyun var ve şahsım adıma konuşmam gerekirse, Bioshock: Infinite'den beri oynadığım en iyi hikâye anlatımına sahip yapım diyebilirim. “Craft” seçenekleri olsun, ilgi uyandıran senaryosu olsun, durmak bilmeyen aksiyonu olsun The New Order oynamaya değer bir yapım.
Normal
